Περιγραφή επανάληψης

Κάθε φορά που ξαγρυπνώ

παίρνω ένα πλοίο νυχτερινό

κι αποσύρομαι

στα πιο βαθιά σκοτάδια.

 

Κι είμαι εγώ ο επιβάτης

ο καπετάνιος κι ο τιμονιέρης

δεν υπάρχει φεγγάρι  

δε θα φανεί λιμάνι ή πλοίο άλλο

είμαι μόνος

και παίρνει ο αέρας τα μαλλιά μου.

 

Το κατάστρωμα είναι πάντα δροσερό

τα κύματα κι ο μαγικός τους παφλασμός…

…Πλέω!

 

Πόσο μ’ αγάπησες;

Μου το λες συχνά

μα είναι κάθε φορά το ίδιο;

Κατανοώ! 

Κάθε μικρή αλήθεια στο κεφάλι μου

χτυπάει σαν εσπερινός·

το φθινόπωρο χάθηκε

ήρθε ο χειμώνας και με βρήκε με τα σορτς.

 

Τι να κάνεις για να περάσουν

τόσες ώρες στη θάλασσα;

Να ρίξεις μια βόμβα στο βυθό

να πνιγεί η επιφάνεια!