Αυγουστίμη
—————
Αυτά που με γεμίζουνε κι αυτά που με αδειάζουν,
μοιάζουν κοπέλες όμορφες δεμένες με σκοινιά.
Της Ηριγόνης τα έθιμα εκεί ανασταινάζουν [sic],
οπού κρεμιούνται ξέπλεκα μαλλιά απ’ τα κλαδιά.
Φτιαγμένος για κατήφορο, μονάχος για μια μέρα,
γλυκό κερί δεν ένοιωσα, καιρός για να γευτώ.
Είναι το νέκταρ που ποθώ και το ‘χω κάνει πέρα,
μα μ’ έψαξε και βάδισε δάκρυ απ’ το λαιμό.
Λαίμαργα που καθίσαμε οι δυό μας αδερφέ μου
κι από τη θάλασσα μαζί την είδα συντροφιά.
Ανάκατα ξεφύτρωσαν οι πόλοι απόψε Θέ’ μου
και τ’άστρα σιγοπέφτουνε μες στην ακρογιαλιά.
Το έχω το απόγευμα, το έχω και το δείλι
και με το πρώτο βούτηγμα πάντα θ’ αναρριγώ.
Θ’ αναπολώ όμως για καιρό της μορφονιάς τα χείλι,
που μαγεμένα μ’ έστρεψαν να δω προς τον γκρεμό.
Χαλάλι λέω πάλι τους. Γυρίσανε τριγύρω,
γιορτή που στήσανε πολλοί, δεν ήταν χωριστά.
Μονάχος μου, καιρός σαν ‘ρθεί, την κεφαλή θα γύρω
το σώμα γλυκοσέρνοντας κατά την αμμουδιά.
Περικοκλάδες φύκινες κροτάφους θα αγκαλιάσουν
κι βότσαλα ολοστρόγγυλα θα φράξουν το λαιμό.
Του πάτου τα πετρώματα με εμέ θα συνταιριάξουν
κι από τότε που έζησα τώρα πια δεν θα ζω.
ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ 