Όσο κι αν η ζωή προχωράει και εξελίσσεται η ανθρώπινη ιστορία παραμένει προσκολλημένη σε ένα παρελθόν μαύρο, πικρό και ανελέητο. Οι ίδιες παραστάσεις παρουσιάζονται συνεχώς μπροστά μας απλώς αλλάζει η συνοδεία της χρονολογίας στην λεζάντα της φωτογραφίας.
2015 και άνθρωποι θαλασσοπνίγονται. Μανάδες με βλέμματα χαμένα, δίνουν τα παιδιά τους στα πρώτα χέρια που θα βρουν μόλις πατήσουν στεριά μήπως και εκείνα τα σώσουνε. Πατεράδες ανήμποροι να προστατεύσουν τις οικογένειές τους. Παιδάκια που δεν έχουν καταλάβει τί συμβαίνει γύρω τους.
Το βλέπεις στο βλέμμα όλων αυτών των ανθρώπων. Τους περιμένει ένας βέβαιος θάνατος στην Ευρώπη του 2015. Έρχεται ο χειμώνας, οι κακουχίες του δρόμου είτε ακόμη και η απέλαση που θα τους οδηγήσει πίσω στη χώρα τους όπου θα δολοφονηθούν απο τα εκεί καθεστώτα ως προδότες, ως φυγάδες.
Νεκρά σώματα θάβονται όπως- όπως για να πάρουν σειρά τα επόμενα και το επόμενο πρωί τα επόμενα και πάει λέγοντας. Αυτός ο ήλιος δίνει το έναυσμα για την σκληρή πραγματικότητα. Πρώτα ο πνιγμός, μετά η ταφή και έπειτα το σκοτάδι και η σιωπή.
Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, θα χαθούν για πάντα απο τη μνήμη και απο την ιστορία όταν πέσει στο πρόσωπό τους η τελευταία φτυαριά χώματος και τους θάψει όσο πια βαθειά γίνεται, προσπαθώντας να θάψει μαζί και την ντροπή μιας κοινωνίας που δείχνει να βολεύεται στο να μοιράζει τρόφιμα μια φορά την εβδομάδα πιστεύοντας πως κάνει έτσι το καθήκον της και καθαρίζει.
» ΑΓΝΩΣΤΟΣ » και απο κάτω ημερομηνία ταφής. Κανείς δεν θα ψάξει, κανείς δε θα μάθει, κανείς γενικώς και για κανέναν.
Αυτό είναι το φάντασμα της Ευρώπης. Ένας καθρέφτης που δε τολμάει να τον κοιτάξει ποτέ. Ένα ραγισμένο ποτήρι κειμήλιο απο το μπαούλο της γιαγιάς που δεν θέλησε ποτέ να το ανοίξει για να ξεκαθαρίσει με τους παλιούς λογαριασμούς. Ένα ξεπερασμένο παραμύθι που δεν εκπέμπει πια καμία μαγεία και λάμψη. Ένα ξεφτισμένο κουρέλι που φοριέται πάνω σε ρυτιδιασμένο σώμα μιας ξεδοντιασμένης γριάς που επιμένει να ζει στο δοξασμένο παρελθόν της χωρίς να έχει αντίληψη ( ή χωρίς να θέλει να καταλάβει) το επαίσχυντο παρών της.
Έτσι κυλάει η ζωή σε τούτα εδώ τα μέρη. Σκληρά και ασυνείδητα. Τούτος ο τάφος δε σημαίνει τίποτα. Τούτος ο τάφος στους αιώνες των αιώνων παραμένει σύμβολο κενό. Τούτος ο τάφος φυλάκισε μέσα του ελπίδες γερασμένες και όνειρα αλλοιωμένα. Τούτος ο τάφος δε θα δεχτεί δάκρυα συγγενών αλλά ούτε και κάποιου άλλου. Τούτος ο τάφος έχει χώρο για όλους μας. Τούτος ο τάφος.
Τούτος ο τάφος. Δεν είναι τάφος.
Είναι η σωτηρία του κόσμου και το δικαίωμα.
( Άκης Πάνου)
ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ 