Το <<Σπίτι Στην Καμάρα>> φτιάχτηκε πριν από 7 περίπου χρόνια σε μία εκδρομή στην Καστοριά. Φτιάχτηκε από μία παρέα, με άλλο προορισμό και άλλους στόχους. Στην πορεία η παρέα άλλαξε, οι στόχοι άλλαξαν, άτομα ήρθαν, άτομα έφυγαν και οι ιδέες παρέμειναν «αποτυπωμένες» να εκπροσωπούν (;) τα μέλη της.
Προσωπικά ήμουν από την πρώτη ημέρα υπέρμαχος του <<σπιτιού>> αλλά δεν μπόρεσα -λόγω συγκυριών- να το υποστηρίξω ποτέ κατάλληλα. Περνώντας από την οδό Λαχανά τις προάλλες είδα το σπίτι που το πάνω μέρος του απεικονίζεται σαν φωτογραφία στην κεφαλίδα της σελίδας και ασυναίσθητα θυμήθηκα τη φωτογραφία που βγάλαμε όλα τα παιδιά μαζί τον Αύγουστο του 2011, προτού πάμε στη Θάσο. Μία φωτογραφία που χαρίστηκε σαν πράγμα αλλά σαν ανάμνηση παραμένει να μου θυμίζει την αδράνεια και να με κάνει να συνειδητοποιώ (επιτέλους) εν έτει 2017 αυτό που δεν μπορούσα να παραδεχθώ τόσο καιρό.
Πάντοτε κινούμουν το περιθώριο, σαν το Στέφανο, όπως ακριβώς στη φωτογραφία.
Έτσι λοιπόν έστω και καθυστερημένα δηλώνω ότι φεύγω από τη στέγη του <<σπιτιού>> και συνεχίζω έτσι όπως νιώθω πιο άνετα. Με δύσμορφα έργα μακριά από τα φωτά και τα μάτια τρίτων. Ίσως όχι ως Σεραφείμ, ίσως όχι ως Σίγμα αλλά για όσους θέλουν να με βρουν θα τα λέμε. Σε αυτούς, στους δικούς μου, αυτούς που ακούνε τα μουρμουρητά των τοίχων και όχι τα μουρμουρητά των ανθρώπων, αυτούς που όντως διαβάσαν και κατανοήσαν τον πόνο του ανθρώπου και των πραγμάτων, ας ψάξουν προσεκτικά τριγύρω τους. Δεν θα σταματήσω.
Την αγάπη μου λοιπόν σε όλους μα πιο πολύ στο Βασίλη Αναστασίου, που με την αφιέρωσή του στο πρώτο του βιβλίο με συγκίνησε περισσότερο απ’ όσο ο ίδιος θα περίμενε.
Ο κύκλος έκλεισε σήμερα, ας ανοίξουμε ένα νέο.
Εις το επανιδείν αδέρφια.
(Αν το δει κανείς και έχει όρεξη, ας ανεβάσει την φωτογραφία. Δεν την έχω.)
ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ 