φώτο : Le Havre/ Το λιμάνι της Χάβρης – Aki Kaurismäki , 2011
Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει,
τότε πρέπει να φοβόμαστε, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.
Μάνος Χατζιδάκις
Η θάλασσα έχει πάψει εδώ και μέρες να ξεβράζει φύκια και ξύλα. Μόνο άψυχα σώματα φέρνει και τα ακουμπάει στα πόδια μας. Παιδάκια με πρησμένες κοιλιές έχουν καταπιεί θαλασσινό νερό και μαζί με αυτό όλη τη ντροπή και την ξιπασιά του κόσμου. Μερικά πακέτα μακαρόνια για κάποιους αρκούν ώστε να καμφθούν οι συνειδήσεις και να γίνουν τηλεοπτική σούπα ή φωτογραφίες επιδεικνυόμενης αλληλεγγύης στα κοινωνικά μέσα.
Ο αέρας του πρωινού, δεν είναι φρέσκος. Φέρνει κάτι απο πυρίτιδα, καμένη σάρκα και αίμα. Ξεχειλωμένα συνθήματα ειρήνης πάνω σε τρύπια πανό, μεταφέρονται μαζί με τους διαμελισμένους διαδηλωτές. Χέρια, καρδιές παλλόμενες και αιτήματα ορφανά – πια – μαζί με τσακισμένα όνειρα και λουλούδια.
Η βροχή που πέφτει είναι μαύρη. Τρυπάει τις στέγες και μπαίνει στα σπίτια. Δεν δροσίζει αλλά καίει. Κουβαλάει αμφισβήτηση και επιδιώκει την συνειδητή αποχώρηση απο το παιχνίδι. Ξεβρακώνει τους ποιητές. Κάνει τους άστεγους ένα με όλους και τα χαρτόκουτά τους ποθητά.
Η καθημερινότητα τους έγδαρε και το νερό μοιάζει οινόπνευμα σε πληγή. Μέρες πάνω σε μέρες και η ζωή πάντα κάπου αλλού.
Παρόλα αυτά η τηλεόραση συνεχίζει να φωτίζει στο σαλόνι ξερνώντας σκουπίδια. Το παιδί έχει ακόμη κρεμασμένη στο δωμάτιο την αφίσα του Φρανκεστάϊν. Τα λεωφορεία συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται στις ίδιες γραμμές. Τα ποτάμια βρίσκουν την θάλασσα και η ζωή συνεχίζεται.
Χωρίς τρόμο, χωρίς απέχθεια, χωρίς σκέψη. Τέρατα μεταξύ τεράτων.
ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ 