The White Ribbon – Michael Haneke / 2009
Το σκοτάδι και η ομίχλη έχουν επικρατήσει σε αυτό το σπίτι.
Δε βλέπεις γύρω σου; Άνθρωποι που ουρλιάζουν φανατισμένα «πνίξτε τους» ,αναφερόμενοι στους μετανάστες, μας περιτριγυρίζουν αναμένοντας τη στιγμή που θα φωνάξουν κάτι αντίστοιχο και για εμάς.
Ονειρεύονται νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης ενώ παράλληλα αρπάζουν με ψηφισμένους κοινοβουλευτικούς νόμους , τιμαλφή και πράγματα αξίας από ανθρώπους ανήμπορους και κατατρεγμένους. Σε λίγο καιρό θα αφαιρούν με χειρουργικές επεμβάσεις γαλάζια μάτια, υγιή όργανα, νεφρά, συκώτια και καρδιές. Κάποια λογική θα βρουν και σε αυτό – δε μπορεί.
Απαγορεύουν την τέχνη που ενοχλεί και δε γλύφει. Αυτοαναγορεύονται σε παντός είδους κριτικούς και βαθμολογούν με αστεράκια ηθικής παραστάσεις, βιβλία, ταινίες, αγάλματα και ανθρώπους. Η τέχνη που βάζει το πρόβλημα στο τραπέζι είναι κατακριτέα, δυσνόητη και κυρίως επικίνδυνη. Ζόφος. Η ελευθερία της τέχνης γίνεται θυσία μπροστά στον βωμό της εκάστοτε πολιτικής σκοπιμότητας που απαιτεί την πλήρη υποταγή στα δικά της θέλω και στην δική της δόμηση του κόσμου.
Το πολιτιστικό ανάστημα καταβαραθρώνεται προκειμένου να εξυπηρετηθούν συμφέροντα καταλαγιάζοντας τις όποιες διαμαρτυρίες υπό τον φόβο και τις απειλές επεισοδίων απο ανθρώπους επικίνδυνους όχι μόνο για την ελευθερία της τέχνης αλλά και για την (όποια) δημοκρατία ενώ παράλληλα γίνεται επίδειξη δύναμης και ισχύος.
Έτσι λειτουργεί ο κόσμος πια. Ίσως έτσι να λειτουργούσε πάντα αλλά όχι τόσο εξόφθαλμα, τόσο ξεδιάντροπα. Το γρανάζι της μηχανής δε θέλει λάδωμα. Ξεβρακώθηκε. Παρόλα αυτά εσύ επιμένεις.
Αποκοιμήθηκες μέσα σε μια φούσκα που σε ανέβαζε ολοένα και ψηλότερα χωρίς να σκέφτεσαι το ενδεχόμενο αυτή η φούσκα να σκάσει. Δεν έβλεπες την επέλαση των βαρβάρων. Ο φασισμός εκσυγχρονίστηκε και σε περικύκλωσε ενόσω τα αμυντικά σου αντανακλαστικά περίμεναν να αντικρύσουν Βέρμαχτ και κράνη για να θέσουν σε λειτουργία το ανοσοποιητικό σου.
Ξέρασες το παρελθόν και τις διδαχές του, αρχίζοντας να καλπάζεις προς την ανάπτυξη και τους ανεμόμυλους. Χόρτασες την κοιλιά σου και πίστεψες πως ο κόσμος τελειώνει εδώ. Ο κόσμος κακόμοιρε δε τελειώνει πουθενά όπως και η ιστορία του. Επανέρχεται συνεχώς μπροστά μας με άλλα ονόματα, συνθήκες και τρόπους μα πάντα με τα ίδια κίνητρα και ορέξεις.
Έκρυβες το πρόβλημα κάτω από το χαλί πιστεύοντας πως ότι δε βλέπεις δεν υπάρχει ενώ παράλληλα άνοιγες μπίζνες με πολιτισμένους ευρωπαίους πιστεύοντας πως κάπου εκεί υπάρχει η ελπίδα και το δικαίωμα. Όλα γκρεμίστηκαν και απέμεινες πια μόνος σου αναζητώντας σωτηρία σε εθνικά ιδεώδη, λαμπερά φωτάκια του παρελθόντος και οπισθοδρομικές απόψεις και τακτικές που οδηγούν σε μεσαιωνικές συνθήκες.
Οι μειοψηφίες τάγματα ξυπόλητα και ακόμη ψάχνουν απόλυτα σκοτάδια για να σκαρφαλώσουν.
*ποίημα του Βύρων Λεοντάρη
ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ 