Κίτρινος Δρόμος
——————–
Κίτρινος δρόμος
αλλού τραβάει,
σαν παρακλάδι ειν’ η ζωή.
Κίτρινος δρόμος,
πού θα με πάει,
αυτ΄η ‘στορία
το πού θα βγει.
Κανείς δεν ξέρει
να απαντήσει.
Μες τον καθρέφτη
μου κοιτώ.
Κίτρινος δρόμος
μέσα στην πλήξη
κ’ ίσως με βγάλει να σκοτωθώ.
(Ben-Hur, William Wyler 1959)
¨Θα μπορέσει ο σημερινός άνθρωπος να υπερβεί τη φυσική του ροπή προς την αδράνεια, την ησυχία; Άλλωστε ο Θουκυδίδης το είχε πει αυτό: Ή Ελευθερία ή ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Ή θα είσαστε ελεύθεροι ή θα είσαστε ήσυχοι. Και τα δύο μαζί δε γίνονται¨.
Κορνήλιος Καστοριάδης, Φιλόσοφος
Πάνω που είχες βρει το κουμπί της ευκολίας να ρίχνεις την ευθύνη της κατάντιας σου στους άλλους, τώρα ξαφνικά βρέθηκες με τα βρακιά κατεβασμένα. Ήρθε η ώρα να αποδείξεις αν ο ραγιαδισμός σου είναι έμφυτος ή όχι.
Δε θα χωρίσουμε τον κόσμο αυτή τη στιγμή σε ευρωλιγούρηδες και σε δραχμολάγνους. Δε θα διαλέξουμε τρόπο ζωής μεταξύ Νιγηρίας και Βελγίου. Όχι. Σε αυτό το πανηγυράκι τους που τόσο έντεχνα έχουν στήσει δε θα πάρουμε μέρος. Δε θα τους κάνουμε το χατήρι.
Τη στιγμή που έχουν επιστρατευτεί έως και οι τελευταίες εφεδρείες του συστήματος για τρομοκρατήσουν τον λαό. Τη στιγμή που όλος ο σαβουρό-κοσμος του ξιπασμένου lifestyle της φούσκας των τελευταίων 20 χρόνων ξαφνικά απέκτησε πολιτική άποψη και ευαισθησίες για τα χαμηλά στρώματα. Τη στιγμή που η δημοσιογραφία τους έχει μετατραπεί σε καθαρή προπαγάνδα, χωρίς καν να προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα. Τη στιγμή που όλα τα τεχνοκρατικά ανδρείκελα και οι διορισμένοι σωτήρες/μαριονέτες που λογίζουν τις ανθρώπινες ζωές με στατιστικούς όρους και γραφικές παραστάσεις ξερνάνε απειλές ενώ υπόσχονται εγγυημένο μαύρο μέλλον αν δεν τους ακολουθήσεις. Τη στιγμή που άνθρωποι που τόσα χρόνια δε άνοιξαν το στοματάκι τους να φωνάξουν για την κατάντια που βρέθηκε ο διπλανός τους και ξαφνικά βγαίνουν στους δρόμους ως αυτόκλητοι σωτήρες , φιλόπατρεις και πάνω από όλα Ευρωπαϊστές . Τότε αντιλαμβάνεσαι πως κάτι τρέχει.
Αυτές οι στιγμές θα μείνουν στην ιστορία της χώρας, γιατί είναι ιστορία. Εμεις την γράφουμε. Ηθελημένα η μη , όλες αυτές τις μέρες ξεχωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε τους γύρω μας διαφορετικά.
Σε αυτούς που δεν επαιτούν αλλά απαιτούν ένα αύριο καλύτερο για αυτούς και για τα παιδιά τους.
Σε αυτούς που για 0,50 λεπτά άλλαζαν μάρκα στα τσιγάρα τους.
Σε αυτούς που δε τρομοκρατήθηκαν και αποφάσισαν να ζήσουν χωρίς φόβο στη ζωή και στις επιλογές τους.
Σε αυτούς που έχασαν τους γονείς τους πάνω σε χειρουργικά τραπέζια, μέσα σε νοσοκομεία-ερείπια δίχως γάζες.
Σε αυτούς που έβαζαν εφημερίδες κάτω από τα ρούχα τους μήπως και ¨κόψει¨ το κρύο.
Σε αυτούς που τα παιδιά τους λιποθυμούσαν στα σχολεία και ντρέπονταν να πάνε να τα πάρουν.
Σε αυτούς που έχασαν το σπίτι τους.
Σε αυτούς που πέταξαν στην άσφαλτο από τον 5ο .
Σε αυτούς που η ζωή τους γκρεμίστηκε μεταξύ δυο υπογραφών.
Σε αυτούς που τα μυαλά τους έβαψαν τους τοίχους.
Σε αυτούς που βρέθηκαν σε μια γενιά που δεν έχει να χάσει τίποτα.
Σε αυτούς που δεν ονειρεύονται την πλαστή ευμάρεια του παρελθόντος αλλά βλέπουν τις δυσκολίες που έρχονται και χυμάνε πάνω τους με λύσσα.
Σε αυτούς που δεν έβγαλαν selfie μπροστά από ΑΤΜ κανιβαλίζοντας τις συνθήκες.
Σε αυτούς που δε σκέφτονται τη βολή τους και τη θεσούλα τους μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Σε αυτούς που προσπαθούν μετά κόπων να κρατήσουν ζωντανές τις λέξεις δημοκρατία, λαός και αίτημα γύρω τους.
Σε αυτούς που δεν θέλησαν να βάλουν τα δάχτυλα στο μέλι και έμειναν εν γνώση τους στο όποιο περιθώριο.
Σε αυτούς που δεν έχτισαν ένα μικρό σπιτάκι λέγοντας «Καλά είμαι εδώ».
Σε αυτούς που το όχι πια εδώ, έχει μετατραπεί σε απόλυτο αίτημα.
Σε αυτούς που δε σκύβουν.
Σε όλους αυτούς τους επικίνδυνους ανήκει το αύριο. Να τους προσέχετε.
Στο ΟΧΙ ή στο ΝΑΙ της 05ης Ιουλίου 2015 δεν ξέρω εάν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση διότι πολύ απλά δεν είναι ξεκάθαρο το αποτέλεσμα.
Έτσι λοιπόν αμφιβάλω για το ένα αισθανθώ υπερήφανος με την όποια μου απάντηση, αμφιβάλω εάν θα εκτιναχθεί ειλικρινώς η αδρεναλίνη μου ώστε να σφίξω και να υψώσω τη γροθιά.
Όποια και να είναι η κατάληξη του δημοψηφίσματος οι μικρομεσαίες τάξεις αυτού του τόπου θα κληθούν να σηκώσουν στους ώμους τους, για ακόμη μια φορά, το βάρος μιας βορβορικής πολιτικής νοοτροπίας δεκαετιών.
Όχι, ο ΣΥΡΙΖΑ στους πέντε μήνες διακυβέρνησης του δεν μπορεί να σηκώσει τούτο το βάρος. Οι «απεσταλμένοι» των πραγματικών κερδισμένων αυτού του χάους, αδίκως προσπαθούν να του το φορτώσουν. Όταν θα ξεθολώσει το τζάμι της ιστορίας, τότε που άνθρωποι και καταστάσεις θα έχουν λάβει την πραγματική τους υπόσταση, η λογική θα αποφανθεί.
Όλα αυτά όμως είναι μια εκ του ασφαλούς θεωρητική προσέγγιση μιας οδυνηρής πραγματικότητας.
Οι όποιες πρακτικές δυσκολίες θα αντιμετωπισθούν, είμαι σίγουρος γι’ αυτό, θα προσαρμόσουμε τον τρόπο διαβίωσης μας. Όσοι μεγαλώσαμε με το μέτρο μιας έντιμης επιβίωσης δίχως αδικαιολόγητες πολυτέλειες και υπερβολές το γνωρίζουμε καλά αυτό. Ο τρόπος θα βρεθεί.
Για εκείνο όμως που πραγματικά φοβάμαι, για εκείνο που από τώρα χάνω τον ύπνο μου, είναι ο διχασμός.
Τρέμω μπροστά στο ενδεχόμενο να δω φίλους και συγγενείς να ακυρώνουν φιλίες, σχέσεις, γνωριμίες ετών για μια μονοσύλλαβη απάντηση σε ένα τεχνητό δίλλημα.
Η κάθε απάντηση δεν προσδιορίζει την ηθική ακεραιότητα ή τα υποτιθέμενα υπόγεια συμφέροντα μας. Οι απαντήσεις που θα δοθούν προέρχονται από την αγωνία και το φόβο ενός λαού που ποτέ δεν κατάφερε να βρει τον προσανατολισμό του, είτε επειδή δεν τον άφησαν είτε επειδή υπήρξε υποτελής και ευκολόπιστος στις δυτικές σειρήνες.
Να κλείσουμε τ’ αυτιά μας στην προπαγάνδα τους, μαύρο στις τηλεοράσεις, μαύρο στην παραπληροφόρηση.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΧΑΣΜΟ.
Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη αποτυχία μας και ο μεγάλος τους θρίαμβος.
Κυκλοφόρησε απο τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ, το μυθιστόρημα του Βασίλη Αναστασίου με τίτλο : «Au Revoir»
» Βρέθηκε γυμνός μέσα σε ένα κόκκινο αυτοκίνητο, τα τζάμια ήταν θολά και σταγόνες υγρασίας κυλούσαν αργά προς τα κάτω. Πήγε να ανοίξει το παράθυρο μα τα χέρια του ήταν δεμένα πίσω από την πλάτη του. Στο ραδιόφωνο ο Ερυθρός Σταυρός ανακοίνωνε τα ονόματα των ανθρώπων που έχουν χαθεί. Άκουσε τ’ όνομά του να επαναλαμβάνεται πολλές φορές: «Μίλτος Στογιάννης, ιδιωτικός ντεντέκτιβ, πρώην καθηγητής, πρώην επαναστάτης, πρώην ιδεολόγος, αγνοείται εδώ και χρόνια». Ίδρωσε. Κάτι σαν να κινείται ακούστηκε από το πίσω κάθισμα, γύρισε το κεφάλι και είδε ένα φιτίλι να καίγεται και τη φωτιά να πλησιάζει σε ένα γεμάτο μπιτόνι με βενζίνη. Προσπάθησε να λυθεί, φώναξε, έκλεισε τα μάτια… »
HOUSE OF FOOLS- 2002/ Andrey Konchalovskiy
-στο γραφείο διευθύνσεως-
– Κουράστηκα εδώ. Πίσω απο τα κάγκελα τόσα χρόνια. Δε πάει άλλο.
– Γιατί; Δε σε ταΐζουν πια;
– Πώς, κάθε μέρα…
– Τότε;
– Να, είναι που όταν νυχτώνει γίνονται πράγματα παράξενα.
– Δηλαδή;
-Γονείς μαγειρεύουν τα παιδιά τους. Γυναίκες βγάζουν πέη. Παιδιά βγαίνουν απο σάπιες μήτρες και γίνονται χειρότερα απο τους γονείς. Αράχνες ξετρυπώνουν απο κουφάρια και μπαίνουν στα μάτια και στα μυαλά μας. Ανάπηροι βασανιστές ρίχνουν λευκά φώτα πάνω μας και μας τσακίζουν σε δευτερόλεπτα. . Κοίτα; Βλέπεις εδώ; Στα δάχτυλα; Δεν έχω νύχια. Μου τα βγάλανε γιατί έσκαβα. Προσπάθησα να το σκάσω προχθές. Μη δίνεις σημασία όμως, δε πόνεσα.
– Παρόλα αυτά, δε γίνεται να φύγεις καλέ μου. Βλέπεις εδώ; Υπάρχουν χαρτιά, υπογραφές. Δε μπορώ να σε αφήσω να φύγεις. Λυπάμαι.
– στέκεται απορημένος στη θέση του-
– Μα όταν ήρθα μου είπατε πως μπορώ να αποχωρήσω όποια στιγμή θέλω.
– Αλήθεια; Δε το θυμάμαι αυτό; Ίσως… ίσως να κατάλαβες λάθος.
– Τους υποσχέθηκα πως θα τους βρω στο δρόμο. Με χαμόγελο πειραγμένο και ξυρισμένο κεφάλι στους λοβούς. Δε πρέπει να ξέρουν; Πρέπει να βγω, να πάω εκεί!
– Πού εκεί;
– Εκεί που τα βήματα ήταν πάντα τέσσερα.
– Δυστυχώς δε γίνεται σε αφήσουμε. Λυπάμαι. Πραγματικά λυπάμαι, αλλά κι εσύ δε μας βοηθάς πολύ. Πρέπει να επιστρέψεις πίσω.
– Ησυχία για λίγο-
– Τουλάχιστον μπορείς να μου δώσεις ένα τσιγάρο;
– Δε καπνίζω. Πάρτε τον.
…Στη ζωή του λίγα πράγματα κατάφερε. Βιαστικά και λανθασμένα. Και ούτε ταξίδεψε πουθενά. Μόνο κάτι βράδια περπάτησε σε μέρη που μόνο στο μυαλό του υπήρξανε.
Φταίει μάλλον που από πολύ μικρός, αγάπησε κάτι περίεργους τύπους που ξεπετάγονταν κάθε τόσο μέσα από σκονισμένες σελίδες και του κάνανε μέχρι αργά παρέα. Περίεργοι τύποι που δεν τους συναντάς στον δρόμο. Σκοτεινοί και απόμακροι. Ακούγανε Coltrane μέσα σε καπνούς και σκονισμένα παράθυρα και πίνανε κάθε βράδυ ουίσκι στο Media Luz. Κάνανε τα πάντα στη ζωή τους και τώρα αδιάφοροι, κυνικοί, γεμάτοι σιχαμάρα για τα πάντα, περιφέρονται ασκόπως παριστάνοντας τους ντετέκτιβ. Αναλαμβάνουν χαμένες υποθέσεις, χωρίς κανένα νόημα για τους πολλούς και εκείνος τους ακολουθεί στη βροχή και τους ψιθυρίζει στο αυτί μυστικά και ονόματα.
Φταίει επίσης, που τα κορίτσια που αγάπησε είχαν μακριά, μαύρα μαλλιά και έβαφαν πάντοτε τα χείλια τους με κόκκινο χρώμα. Είχανε υγρά μάτια σαν αυτά της Jane Greer, καπνίζανε πάντοτε πολύ και φεύγανε λίγο πριν τα πάντα τελειώσουν. Τώρα του στέλνουν γράμματα κάθε βράδυ από άγνωστα μέρη και του λένε πως περνάνε τις ζωές τους. Αυτός αδύναμος να αντιδράσει συνεχίζει αυτή τη περίεργη αλληλογραφία. Μια αλληλογραφία, τραχιά και οδυνηρή μαζί, πιστή αντανάκλαση των ίδιων τους των εαυτών, που σιγά σιγά παύουν να είναι νέοι και αποδέχονται το τέλος των ονείρων τους…
Πάει άλλο ένα πουλάκι. Νεκρό μέσα στο ίδιο του το κλουβί . Το έφερε στα μέτρα του το λευκό σύστημα – αν έχεις υπόψη. Η κρεατομηχανή που δεν αφήνει περιθώρια ζωής.
Πέρασαν πολλά τέτοια πουλάκια, που οι μανάδες τους τα βρήκαν ξαφνικά σφαγμένα, κρεμασμένα σε γιαπιά, με σύριγγες στα χέρια, με μάτια γυρισμένα κάτασπρα, με μυαλά καμένα, κομματιασμένα σε σκουριασμένες ράγες της επαρχίας,φαγωμένα απο αγρίμια στις ερημιές, είτε εξαφανισμένα για το άγνωστο, φευγάτα έτσι γενικώς.
Περίεργα πουλάκια. Ασυνήθιστα.
Το νταηλίκι μιας κοινωνίας που κατουράει το βράδυ τα σατέν σεντόνια της ενώ τα πρωινά ξεπλένει με αίμα απο τα πεζοδρόμιά της, την διαφορετικότητα της ευαισθησίας, την επανάσταση των σιωπηλών, την παραδοξότητα του ιδιαίτερου, το ξεπεσμό της αξιοπρέπειας.
Οι μανάδες πάλι θα φορέσουν μαύρα, πάλι θα συνθηκολογήσουμε, πάλι θα πέσει το ανάθεμα στους αίτιους. Πάλι, πάλι, πάλι…
Το πουλάκι το λένε Βαγγέλη, Sahib, Ramon, Andrea και ζει στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ινδία, στο Περού και το έχουν ταράξει όλοι στη φάπα.
Μαζί κι εμείς με τον τρόπο μας – και ας αντιδράς και ας διαμαρτύρεσαι.
Δε χωράμε όλοι στο ίδιο κλουβί, πώς να γίνει; Οι χοντροί, οι αμίλητοι, οι φλώροι, οι πουτάνες, τα πρεζάκια, οι ομοφυλόφιλοι, τα μαμόθρεφτα, οι τρελοί, οι φτωχοί, οι άστεγοι, οι τελευταίοι, οι ανάπηροι, οι αποφυλακισμένοι. Χαλάνε τη πιάτσα. Πόσο πιο ξεκάθαρο πια;
Αυτή είναι η ανθρώπινη ιστορία και μη μου κάνεις το παγώνι. Έτσι λογίζεται. Έτσι μετριέται αιώνες τώρα. Με φάπες, με καζούρα, με καταπίεση, με εξευτελισμούς, με οπαδιλίκι, με μαγκιά, με βασανιστήρια, με απέραντες σιωπές, με σεξισμό, με βία.
Κάποιοι είναι δυνατοί και μπορούν να την υπομένουν έχοντας στόμα σφραγισμένο με ανοξείδωτο συρραπτικό. Κάποιοι είναι ακόμα πιο δυνατοί και φεύγουν- με οποιοδήποτε τρόπο- φτύνοντας ένα δυνατό γέλιο ίσα πάνω στα μούτρα μας.
Ούτε δάκρυα, ούτε οργή. Σκασμός.
Στην Αγγελική
«Τι σου είναι η ζωή, ο Μαουρίσιο Σίλβα, γνωστός και ως το Μάτι, πάντοτε προσπαθούσε να αποφεύγει τη βία ακόμη και με κίνδυνο να θεωρηθεί δειλός, αλλά τη βία, την αληθινή βία, δεν μπορεί να την αποφύγει κανείς, όχι εμείς τουλάχιστον, που γεννηθήκαμε στη Λατινική Αμερική στη δεκαετία του ’50, όσοι ήμασταν γύρω στα είκοσι την εποχή που πέθανε ο Σαλβαδόρ Αλιέντε.»
Ρομπέρτο Μπολάνιο, «Σίλβα το Μάτι».
…Και έτσι ξαναμαζευτήκαμε σιγά σιγά, ο ένας πλάι στον άλλο σε καινούργια μέρη, σε δρόμους διαφορετικούς, σε εποχές πιο όμορφες και πιο βασανισμένες. Όλοι χαμένοι, να περπατάμε πάνω στις ίδιες βαθιές πατημασιές, σπρώχνοντας με τις φτέρνες μας την άμμο σε ατέλειωτους κύκλους. Και έτσι προσπαθήσαμε να φτιάξουμε παρέες. Μικρούς πυρήνες που ν αντέχουν. Και μετά προσπαθήσαμε να τραγουδήσουμε με φωνές ηλεκτρικές, να φτιάξουμε ιστορίες για ιππότες και ανεμόμυλους, να ζωγραφίσουμε εικόνες γεμάτες με κόκκινο και γαλάζιο χρώμα, να γράψουμε ποιήματα, να βρούμε ιδέες, να βρούμε καινούργιους κώδικες, να χαμογελάσουμε, να φτιάξουμε τον δικό μας κόσμο μέσα σε εκείνον τον τεράστιο. Και ας μην καταφέραμε πολλά, δεν πειράζει. Γιατί στο κάτω κάτω η ζωή δεν μετριέται μόνο σε εκείνα που έχουμε πράξει, μα πιο πολύ σε εκείνα που δεν κάναμε ποτέ και ήταν τα πιο ωραία. Στα τραγούδια μας που ποτέ δεν θα ακουστούν, στα βιβλία μας που δεν θα διαβαστούν ποτέ, στις ταινίες που δεν γυρίσαμε, στα φιλιά που δεν δώσαμε, στις αγκαλιές που δεν πήραμε, στα ταξίδια που δεν κάναμε, στα όνειρα που δεν μας επισκέφτηκαν ποτέ τη νύχτα, στις κοπέλες που δεν παντρευτήκαμε. Γιατί εκεί μετριέται η πραγματική ζωή, στα δεν μας και τα όχι…
Ξυπνάω χωρίς όνειρα στις σκέψεις. Το κρεβάτι επιπλέει δίχως σημαία, σε μια τεράστια λίμνη. Βουτάω στο νερό, κολυμπάω και φτάνω. Κάθε πρωί.
Πατάω το κουμπί. Βαίνει πάλι εκείνη. Σήμερα φοράει μαύρα και έχει τα μαλλιά της πιασμένα σε κότσο. Με ενημερώνει για τα πάντα. Ξαφνικά βρίσκομαι στη Πατησίων. Όλοι κορνάρουν και με βρίζουν. Πετάγομαι στη Παλαιστίνη και από εκεί στη Συρία ανάμεσα σε ξένους στρατιώτες. Βοηθάω τους σεισμόπληκτους στο Μεξικό και κλαίω με λυγμούς σε μια άγνωστη κηδεία. Παίζω μπάλα στη Θεσσαλονίκη και τρώω τρία γκολ. Δεν προλαβαίνω να ξεκουραστώ και φεύγω εκτάκτως για Γερμανία, μέσα σε ραγδαίες εξελίξεις να διαπραγματευτώ για τη ζωή μου. Εκείνοι με κουστούμια κι εγώ βρεγμένος με το σώβρακο και ένα φανελάκι. Πάντως η κοπέλα με τα μαύρα είπε πως τα πήγα καλά.
Στεγνώνω και συνδέομαι στο ίντερνετ. Στέλνω βιογραφικά. Αθήνα, Ελασσόνα, Λειβαδιά, Μελβούρνη, Μόναχο, Αλαμάνα και Γραβιά, Αμέρικα, Βελεστίνο, Άγιοι Σαράντα, Εσκί Σεχίρ…
Το τηλέφωνο χτυπάει. Χαίρομαι , ελπίζω και το σηκώνω. Ένας τύπος που με προσφωνεί «κύριε», μου ζητάει να απαντήσω σε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με μία έρευνα. Του λέω γράψε ¨ΝΑΙ¨ σε όλα και το κλείνω. Έτσι και αλλιώς, μια ζωή στο ναι.
Πίνω καφέ. Ντύνομαι και φεύγω.
Ψάχνω να σε βρω, μα πουθενά. Γυρίζω όλη τη πόλη. Πίνω έναν καφέ εδώ κι έναν δεύτερο παρακάτω. Μπαίνω στα αστικά λεωφορεία και κάνω ατέλειωτους κύκλους. Μαθαίνω απ’ έξω τις διαδρομές και όλες τις στάσεις. Γράφω δυο διηγήματα και τα αφήνω στο διπλανό κάθισμα.
Νυχτώνει και κατεβαίνω. Το βραδινό τραίνο ξεκινάει για τα βόρεια.
Περπατάω μόνος μου στην ίδια γειτονιά.
Δεξιά σε κάποιον τοίχο κάποιος έγραψε: ¨ Όταν όλα περάσουν, πάντα σε περιμένω…¨
Μπαίνω στο διαμέρισμα. Τα φώτα ξεχασμένα. Ξαπλώνω με τα ρούχα στο κρεβάτι και περιμένω τους ναύτες να σηκώσουν την άγκυρα. Στην πλάτη μου κάτι με ενοχλεί. Ένα βιβλίο με ποιήματα. Πιάνω και ανοίγω εκεί που μου δείχνει ο σελιδοδείκτης.
¨Κάτω απ’ τις ράγες του τρένου
Κάτω απ’ τις γραμμές του βιβλίου
Κάτω απ’ τα βήματα των στρατιωτών
Όταν όλα περάσουν – πάντα σε περιμένω¨ *
*http://www.youtube.com/watch?v=t4ZhzLMLWH4
Αν η τύχη ενός ολόκληρου λαού, εξαρτιόταν από μία στιγμιαία δράση, τότε ο κόσμος, οι ζωές μας, οι πορείες μας, θα χωρούσαν σε κάποιο μικρό σποτάκι κάποιας κακόγουστης μελλοντικής πολιτικής διαφήμισης. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Εκλογές έχουμε κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Δίπλα μας σε κάθε στροφή του δρόμου, σε κάθε γωνιά της πόλης, σε κάθε μας μικρό βήμα, έχουν στηθεί χιλιάδες μικρές, αόρατες κάλπες. Σε αυτές τις κάλπες δεν πάμε με ψηφοδέλτια στο χέρι, δεν κρατάμε ταυτότητα, ούτε ασφυκτιούμε μεσα σε γαλάζια παραβάν. Σε αυτές τις κάλπες πηγαίνουμε με όλη μας την ύπαρξη, με όλη μας την ευαισθησία, με όλη μας την ανάγκη για κάτι καλύτερο, για κάτι πιο κοντινό, πιο δικό μας. Σε αυτές τις κάλπες δεν βγαίνει νικητής ούτε και χαμένος. Δεν εκλέγεις κανέναν ούτε και εκλέγεσαι. Σε αυτές τις κάλπες προσπαθείς να κερδίσεις τη ζωή σου. Τάσσεσαι υπέρ και κατά των πάντων στα φανερά και χωρίς κανένα φόβο. Τραβάς γραμμή και πολεμάς. Εκεί φαίνεται ο αγώνας. Στην ανοχή της ανεργίας, στην εύκολη λύση, στη σιγουριά του μισθού, στις φωνές του αφεντικού, στο κουράγιο του συναδέλφου, στην αδιαφορία, στη βία του διπλανού, στη δική σου βία, στον φόβο του διαφορετικού, στις παρέες που δεν διαφώνησες ποτέ, στις προσβολές, στο τηλεκοντρόλ που σε καθοδηγεί, στον ατομισμό, στην εξουσία, στον καθησυχασμό, στο δεν πειράζει δεν βαριέσαι, στο βόλεμα, στην κακογουστιά, στη συμπόνια, στην αλληλεγγύη για τον διπλανό σου, στην αλληλεγγύη για αυτούς που αγωνίζονται, για αυτούς που τολμάνε, για αυτούς που γκρεμιστήκανε.
Μόνο σε αυτές τις κάλπες κερδίζεις. Όλα τα άλλα είναι απλά παιχνίδια εξουσίας. Ψευδοδιλλήματα μιας τηλεοπτικής δημοκρατίας.
Μόνο έτσι μπορείς να σωθείς. Δεν ξέρω. Έτσι νομίζω. Μπορεί και να σωθήκαμε τη Κυριακή. Εσείς τι λέτε;
ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ 